Ik probeerde het weg te lachen.
Ik wilde geen ophef maken.
De volgende ochtend, toen ik mijn blushkleurige jurk aantrok—bescheiden, natuurlijk—zei ik tegen mezelf: Het is maar één dag.
Laat haar het hebben.
Jij trouwt met je zielgenoot, en dat is wat telt.
Maar toen kwam het kantelpunt.
Tijdens de receptie liep ik naar de hoofdtafel om naast Daniel te gaan zitten, toen Charlotte mijn weg versperde.
“Oh, lieverd,” zei ze, terwijl ze haar perfect gemanicuurde hand op de mijne legde, “de fotografen hebben symmetrie nodig.”
De tafel is vol.
Zou je de obers willen helpen met het serveren van de desserts?
Ik keek haar aan.
“Wil je dat ik de taart serveer?”
Ze straalde.
“Alleen voor een paar foto’s.”
Daarna kun je gaan zitten, dat beloof ik.
Ter illustratie: op dat moment zag ik Daniel aan de andere kant van de zaal.
Hij werd aangesproken door een familievriend.
Hij wist van niets.
Hij had het niet gezien.
Maar ik kon niet bewegen.
Ik voelde een brandende hitte in mijn borst, terwijl de vernedering als koude regen over me heen viel.
Heel even stond ik op het punt toe te geven.
Gewoontes zijn moeilijk af te leren.
Maar toen botste iemand tegen me aan, waardoor champagne over mijn jurk stroomde—en Charlotte bleef totaal onaangedaan.
Ze gaf me alleen een servet.
Op dat moment verscheen Daniel achter haar.
“Wat gebeurt hier?” vroeg hij beheerst, maar met een scherpe ondertoon.
Charlotte draaide zich om, glimlachend.
“Oh, Daniel!”
“We hebben Isabelle gevraagd om te helpen met het serveren van de taart.
Haar praktische instelling past daar goed bij.”
Daniel keek naar mij, toen naar het servet in mijn hand, en daarna naar de vlek op mijn jurk.
En toen stopte alles.
