Zijn zus, Charlotte, was nog erger.
Ze deed alsof ik vaak niet bestond.
Toch hield ik mezelf voor dat ze uiteindelijk van mening zouden veranderen.
Dat liefde de kloof zou dichten.
Toen kwam Charlotte’s huwelijk.
Ze trouwde met een investeringsbankier—een man die vakanties in de Malediven doorbracht en een jacht bezat genaamd Ambrosia.
De gastenlijst bestond uit prominente figuren van de high society aan de Oostkust.
Daniel en ik waren net terug van een vrijwilligersreis in het buitenland en vlogen rechtstreeks naar het huis waar de bruiloft plaatsvond.
Bij wijze van voorbeeld: de problemen begonnen vrijwel onmiddellijk.
“Isabelle, zou je ons kunnen helpen met de tafelindeling?” Charlotte stak me vriendelijk een clipboard toe nog voordat ik mijn koffer had neergezet.
Ik knipperde snel met mijn ogen.
“Natuurlijk.”
Is dat niet de taak van de weddingplanner?
“Oh, ze is overbelast.”
Jouw organisatietalent is uitzonderlijk.
Het kost maar een minuutje.
Dat minuutje werden uren.
Ik vouwde servetten, droeg dozen, en organiseerde de tafelschikking, omdat Charlotte zei dat ik in staat was neutraal te blijven.
Andere bruidsmeisjes keken naar me alsof ik een bediende was.
Niemand vroeg of ik water, eten of een pauze nodig had.
Tijdens het repetitiediner zorgde Charlotte’s moeder ervoor dat ik drie tafels verderop zat van Daniel—naast het valetpersoneel.
