“Mijn ouders zouden je haten,” zei ze terwijl het maanlicht haar donkere haar verlichtte.
“Is dat een probleem?” vroeg ik.
Ze keek me aan met ogen die recht door me heen leken te kijken. “Waarschijnlijk. Maar ik denk dat het me niets kan schelen.”
Zes maanden later waren we getrouwd. Haar ouders kwamen niet naar de bruiloft. Ze verstootten haar volledig: geen erfenis, geen familiebijeenkomsten, niets.
Maar Lucía kneep alleen in mijn hand en zei: “Het geld kan me niets schelen. Ik wil alleen jou.”
En voor een tijdje was dat genoeg.
We verhuisden naar een klein appartement met twee kamers. Overdag werkte ik op bouwplaatsen, ’s nachts studeerde ik architectuur en design. Lucía kreeg een baan in een galerie. We waren gelukkig – of dat dacht ik tenminste.
Tot Alma werd geboren. En er veranderde iets. De glans in Lucía’s ogen begon te vervagen. Ze begon ons leven te vergelijken met het leven dat ze had achtergelaten.
“Mijn huisgenoot van de universiteit heeft net een huis aan de kust gekocht,” zei ze op een avond terwijl we macaroni aten in onze kleine keuken. Alma sliep in haar bedje naast ons.
“Dat is leuk,” antwoordde ik, zonder op te kijken van de bouwplannen die ik bestudeerde.
“Ze heeft ons uitgenodigd om langs te komen. Ik moest haar vertellen dat we het ons niet konden veroorloven.”
Haar woorden raakten me diep. “Het gaat goed met ons, Lucía. Het wordt beter.”
“Wanneer?” vroeg ze, haar stem scherp als een mes. “Als Alma naar college gaat? Als we met pensioen zijn? Ik ben het zat om altijd te wachten op ‘beter’, Javier.”
De ruzies werden frequenter. Ze haatte het om zich aan een budget te houden, verachtte ons bescheiden leven.
“Dit is niet wat ik wilde,” zei ze.
Alsof ik haar had verraden. Alsof liefde de rekeningen moest betalen.
“Je wist wie ik was toen je met me trouwde,” herinnerde ik haar tijdens een bijzonder bittere ruzie.
“Misschien was dat de fout,” antwoordde ze kil. “Ik dacht dat je inmiddels meer zou zijn.”
De volgende dag kwam ik vroeger thuis van werk met bloemen om haar te verrassen. Het huis was stil.
De koffer en al haar spullen waren verdwenen.
