Theo en ik waren zeven jaar getrouwd. Ik was vierendertig, werkte thuis als grafisch ontwerper en tot voor kort beschouwde ik ons huwelijk als perfect, solide en vlekkeloos. Maar alles veranderde op de avond van het feest dat we gaven om zijn promotie te vieren.
Wij waren “dat” stel. Degene waar anderen met bewondering naar keken tijdens een etentje met vrienden. Degenen die zelfs hand in hand liepen in de supermarkt en salsa kochten uit de schappen, als twee geliefden die net een eerste date achter de rug hadden.
We lachten vaak om dezelfde grappen, maakten elkaars zinnen af en leken nooit zonder gespreksstof te zitten. Zelfs in moeilijke tijden vonden we een balans alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Zie meer op de volgende pagina.
