De enige jaren dat onze relatie stukliep, waren de eerste twee, toen we wanhopig probeerden zwanger te worden. Elke mislukte test was als een stille golf die me met vreugde optilde. Er waren maanden dat ik me afvroeg of ik de schuld had van deze leegte. Elk doktersbezoek eindigde in een diepe stilte, en ik had alleen negatieve teststrips in mijn handen, terwijl vrienden ons trots de echo’s van hun kinderen lieten zien.
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mam, dat is die vrouw met de wormen.”
Toen ik eindelijk zwanger werd, vond ik het een wonder. En toen Mira geboren werd, viel alles op zijn plaats: zij was de draad die onze losse stukjes aan elkaar naaide. Met haar in mijn armen had ik echt het gevoel dat ik het perfecte leven had.
Mira was toen vier jaar oud: nieuwsgierig, pijnlijk eerlijk en in staat iedereen te verrassen met haar oprechtheid. Ze was dol op appelsap zonder stukjes en kondigde altijd luidkeels aan wanneer ze naar het toilet moest, zelfs in de kerk.
Op dat moment leken onze levens echt voorspoedig. Niet alleen hadden we eindelijk onze dochter verwelkomd, ook onze financiën stonden er goed voor. Theo was net partner geworden bij het advocatenkantoor waar hij werkte. Om dat te vieren, gaf het kantoor een uitbundig feest op een elegante locatie in de stad.
De ruimte was rustiek, met zichtbare bakstenen en kerstverlichting, wat een intieme sfeer creëerde. Mira en ik arriveerden in onze mooiste kleding: zij in een zwierige roze jurk met haarspeldjes in de vorm van een draak, en ik in een eenvoudige blauwe jurk.
Ik twijfelde er niet aan dat mijn dochter zich goed zou gedragen, en ik nam haar zonder aarzelen mee. We brachten de avond door met het kijken naar complimenten die iedereen Theo gaf: toasts, handdrukken, bewonderende glimlachen. Ik keek met trots toe hoe hij Mira’s hand vasthield aan de desserttafel.
Ik praatte met de vrouw van een oudere vriendin over de peuterspeelzaal toen mijn dochter zachtjes aan mijn mouw trok en met een hoge stem een zin uitsprak waar mijn bloed van ging stollen:
“Mam, kijk! Het is de dame met de wormen!”
Een paar gasten draaiden zich nieuwsgierig om. Ik boog me meteen naar haar toe en fluisterde:
“Stil maar, schatje, praat een beetje zachter. Wat voor wormen?”
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mam, het is de dame met de wormen.”
De vrouw met wie ik praatte, zag mijn afleiding, glimlachte en ging beleefd een stukje bij ons vandaan om ons wat ruimte te geven.
“Bij hem thuis,” legde Mira vol vertrouwen uit. “De rode. Ik zag ze op zijn bed liggen.”
Mijn hart sloeg een slag over.
“Van wie is het huis, schatje?”
Mira stak een vinger op en wees naar de andere kant van de kamer.
Ik volgde haar handje en zag een vrouw tegen de bar leunen. Ze droeg een strakke zwarte jurk, loshangend donker haar en felrode lippen. Ze lachte te gemakkelijk, als iemand die gewend is de aandacht te trekken.
Ik kende haar van gezicht: Nora van de boekhouding. Ik had haar al een paar keer eerder op bedrijfsevenementen gezien, altijd te dicht bij mijn man, altijd te “vriendelijk”.
“Papa zei dat hij wormen had,” voegde Mira er onschuldig aan toe. “Ik zag ze toen we…”
Plotseling stopte hij en beet op zijn lip.
Zie meer op de volgende pagina.
