‘Je hebt altijd al moeite gehad om voor jezelf te zorgen,’ zei ze plotseling scherp.
‘Dat is niet eerlijk!’ riep ik uit. ‘Ik doe alles voor mijn kinderen! Maar sinds Bas dood is…’
Ze onderbrak me: ‘Iedereen maakt moeilijke dingen mee, Marloes. Je moet niet steeds hulp verwachten.’
Ik voelde hoe de woede en het verdriet zich vermengden tot een brok in mijn keel.
‘Waarom kun je niet gewoon één keer voor mij kiezen? Voor je kleinkinderen?’ vroeg ik snikkend.
Ze keek me aan met koude ogen. ‘Omdat ik ook recht heb op mijn eigen leven.’
Ik pakte Saar op en liep zonder om te kijken de deur uit.
De weken daarna werden steeds zwaarder. Op een dag kreeg Joris hoge koorts op school en moest ik hem ophalen midden in een belangrijke vergadering. Meneer De Vries was woedend.
‘Dit is de derde keer deze maand! Je moet kiezen: je werk of je gezin!’
Ik verloor mijn baan die dag.
Thuis zat ik urenlang apathisch op de bank terwijl de kinderen om me heen speelden. De rekeningen stapelden zich op en het geld raakte op. Ik schaamde me diep toen ik bij de voedselbank aanklopte.
Op een avond zat Lotte naast me op bed.
‘Mama, waarom helpt oma niet?’ vroeg ze weer.
Ik wist het antwoord niet meer.
VERVOLG OP DE VOLGENDE PAGINA
