Mijn hart zonk in mijn schoenen. Niet van angst, maar van de pijn die mijn ziel sneed.
« En het allerleukste? » voegde Lila eraan toe. « Ze denkt dat kinderopvang $800 kost. Het is eigenlijk $500. Wij dragen $300 per maand bij. Ze heeft geen idee. »
Thomas grinnikte. « Als ze te oud is om te helpen, stoppen we haar gewoon in een verpleeghuis. Dan verhuren we haar een appartement. Die logeerkamer is eigenlijk een parttime baan. »
« Ze is zo’n watje. Zeg haar dat het voor Max is en ze zal toegeven. »
« Absoluut! »
De portofoon gleed uit mijn trillende hand en kletterde op de grond.
Ik zat zwijgend te staren naar de muur waar ik aan had meebetaald – dezelfde muur die ze van plan waren te gebruiken.
Mijn eigen zoon. De jongen die ik heb opgevoed. De jongen die ik heb gevoed, gekleed en beschermd. Hoe zou hij dat kunnen?
Het station werd stil. Er viel een stilte die kouder leek dan welke winter dan ook.
Ik heb die nacht niet geslapen. En ook niet de nacht erna. Hun stemmen galmden in mijn hoofd, luider dan welke droom dan ook.
Hoe kun je iemand je hart geven en toch in zijn of haar ogen verdwijnen? Hoe kun je je liefde vergeten en alleen je portemonnee zien?
De volgende dag schrobde ik nog harder. Mijn vingers bloedden. Mijn maag knorde. Maar ik kon alleen maar denken aan wat ik had gehoord.
Toen besloot ik: genoeg. Geen stilte meer. Geen schijn meer.
Zaterdag vierde ik mijn 60e verjaardag. Ik nodigde ze uit voor het avondeten.
Thomas en Lila hadden een taart uit de supermarkt meegenomen en glimlachten nep.
« Gefeliciteerd, mam! » zei hij, terwijl hij mijn wang kuste. « Je ziet er uitgeput uit! »
Lila zette de taart opzij. « We dachten: misschien is het tijd dat je hier hulp zoekt. Misschien een schoonmaker? »
Bijvoorbeeld,
ik schonk de koffie in, rustig en stil. « Wat leuk. »
Max rende naar haar toe met een krijttekening en een bloem. « Oma! Ik heb dit voor je gemaakt! »
Wij waren het – drie stokpoppetjes en een hond. « Jij, ik en Rover! » zei hij trots.
« Maar we hebben geen hond, Max, » zei Lila giechelend.
« Oma wil het! Ze heeft het me verteld. »
Thomas lachte. « Mama kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor een hond. »
Ik zette mijn kopje neer en stond op. « Laten we taart eten. Maar eerst een toost. »
Ik tilde de beker op. Ze volgden mij.
« Voor familie. Voor degenen die we het meest vertrouwen. »
“Voor de familie!” herhaalden ze.
Ik dacht altijd dat familie alles was. Toen je vader stierf, Thomas, heb ik keihard gewerkt zodat jij een toekomst kon hebben. Ik heb je $40.000 gegeven zodat Max bij mij kon opgroeien. Ik stuur je $800 per maand voor de kinderopvang. Allemaal uit liefde.
Thomas bewoog op zijn stoel.
“Maar ik ontdekte onlangs dat kinderopvang slechts $ 500 kost.”
Hun glimlach verdween.
Je hebt me bestolen. Maandenlang. En achter mijn rug om smeedde je plannen om me een kamer te verhuren. Je lachte me uit en plande me in een verpleeghuis te plaatsen als ik niet meer goed genoeg voor je was.
« Mam, alsjeblieft… »
« Leg dan eens uit hoe je de vrouw hebt verraden die je alles gaf. »
Lila stond snel op. « Heb je ons bespioneerd? »
« Een speeltje dat je zoon me gaf. Het is grappig hoe de waarheid je ontglipt als je niet oplet. »
« We wilden niemand pijn doen. We wilden gewoon… »
« Je had geld nodig? Dus je hebt gelogen? Je hebt iets meegenomen dat niet van jou was? »
Ik liep naar de la en haalde mijn chequeboek eruit. Hun verwarde ogen volgden me.
« Dit is voorbij. Geen $800 meer. Geen onbetaalde kinderopvang meer. Geen misbruik meer. »
Ik schreef een cheque uit van $500. « Dat zijn de echte kosten van kinderopvang. Vanaf nu gaat elke cent die ik spaar naar Max’ rekening. Hij krijgt het als hij 18 wordt – rechtstreeks van mij. »
“En vanaf vandaag is mijn slaapkamer op slot.”
Er viel een stilte in de kamer. Thomas staarde naar de tafel. Lila’s mond ging open en weer dicht.
Max keek op. « Ben je boos op me, oma? »
Ik knielde neer en omhelsde hem. « Nee, lieverd. Nooit tegen jou. »
“Kunnen we nog portofoons gebruiken?”
