“Kunnen we nog portofoons gebruiken?”
Ter illustratie
… Ik glimlachte zachtjes. « Altijd. Het is onze geheime band. »
Thomas’ stem brak. « Mam… het spijt ons. We zullen je terugbetalen. »
« Wat? Nog meer leugens? »
Hij begon te huilen. « Ik weet dat we het verprutst hebben. Maar je bent nog steeds mijn moeder. Laat ons niet met rust. »
« Heb ik je afgesneden? Thomas, ik heb je alles gegeven. Toen je koorts had, wie bleef toen de hele nacht op? Toen je je arm brak, wie lag er op de eerste hulp? Toen studeren te duur werd, wie offerde zich op om je collegegeld te betalen? »
« Mam, nee… »
« Wie betaalde toen je trouwde voor de decoraties die je niet kon betalen? Wie zegde zijn baan op om voor Max te zorgen toen hij geboren werd? Wie maakte je spaargeld leeg toen je een appartement nodig had? »
« Je hebt niet zomaar mijn geld afgepakt. Je hebt alles wat ik gaf vernietigd. Mijn vertrouwen. Mijn liefde. »
Thomas bedekte zijn gezicht met zijn handen. « Het was niet onze bedoeling dat het zo ver zou komen. »
« Je hebt me elke maand zien lijden, zodat jij een gemakkelijker leven kon leiden. En je hebt niets gezegd. »
Lila probeerde te spreken. « Annie, dat was niet… »
« Je wilde wat ik kon geven, niet wie ik ben. »
Ik ruimde langzaam de tafel af. Net zoals ik al tientallen jaren de tafel afruimde. Maar deze keer… voelde ik me lichter.
« Ik heb je opgevoed tot een eerlijk persoon. Iemand die geeft om de mensen die om jou geven. Je vader zou zich schamen. »
« Zeg dat niet, mam. »
“Geef mij dan geen redenen meer om dat te doen.”
Ter illustratie
. Ze vertrokken in stilte. Max zwaaide en klemde zijn portofoon vast als een reddingsboei.
Die avond waste ik weer alleen de afwas. Maar toen ik uit het keukenraam keek, leek de vrouw die naar me terugkeek sterker. Wijzer.
Toen werd de stilte verbroken door ongeregeldheden.
« Oma Annie? Ben je daar? »
Ik drukte op de knop. « Ik ben hier, lieverd. »
« Papa huilt. Mama is boos. Heb ik iets verkeerd gedaan? »
Ik slikte. « Nee, lieverd. Je hebt oma het allermooiste cadeau gegeven. »
« Walkie-talkie? »
« Nee, lieverd. De waarheid. Het doet misschien pijn, maar het bevrijdt ons. »
“Zal je nog steeds van mij houden?”
« Voor altijd ».
« Welterusten, oma Annie. »
« Droom zacht, mijn engel. »
Ik klemde de portofoon weer vast aan mijn labjas. Ik open die spaarrekening binnenkort. En elke dollar die ik vanaf nu verdien, gaat naar waar hij echt hoort: naar Max’ toekomst, niet naar de plannen van zijn ouders.
