💫 Van coma tot gouden medaille: Het ongelooflijke verhaal van Victoria Arlen – het meisje dat opstond toen iedereen haar had opgegeven
Wanneer je als ouder hoort dat je kind ziek is, voel je onmacht. Maar wat als je te horen krijgt dat je kind nooit meer zal praten, bewegen of bewust zijn? Dat ze, hoewel ze leeft, niet meer terug zal keren tot het leven zoals je haar kende?
Dit was het schrijnende scenario waarmee de familie van Victoria Arlen werd geconfronteerd. Op slechts 11-jarige leeftijd werd de levendige, sportieve en levenslustige Victoria uit haar normale bestaan gerukt door een mysterieuze ziekte. Wat begon als een onschuldige griep, eindigde in een medisch mysterie dat vier jaar lang haar hele bestaan overschaduwde.
Maar het verhaal eindigde niet daar. Victoria’s pad liep niet dood – het kreeg een ongelooflijke wending.
🛏️ 2006 – Een leven dat plots tot stilstand kwam
Victoria was een vrolijk en actief meisje uit New Hampshire, dat dol was op zwemmen en dansen. Op een dag kreeg ze symptomen die leken op een zware griep: koorts, flauwtes, extreme vermoeidheid. Binnen twee weken raakte ze verlamd vanaf haar middel, haar gezondheid ging razendsnel achteruit. Ze kon niet meer slikken, praten of bewegen. En toen werd het donker: Victoria raakte in coma.
Haar ouders, broers en artsen konden alleen toekijken. Artsen stelden vast dat ze in een vegetatieve toestand verkeerde. Ze zou waarschijnlijk nooit meer herstellen.
Haar moeder, Jacqueline, kreeg de hartverscheurende woorden te horen:
“We zijn haar kwijt.”
Maar niemand wist wat zich werkelijk afspeelde binnenin Victoria’s lichaam…
🔒 Opgesloten in haar eigen lichaam
Wat niemand wist, was dat Victoria mentaal ontwaakte na 2 jaar. Ze was wél bij bewustzijn – volledig – maar haar lichaam gaf geen enkel teken van leven. Ze kon horen, denken, begrijpen… maar niet reageren. Ze hoorde artsen zeggen dat ze een « plantje » zou blijven voor de rest van haar leven. Ze voelde de handen van haar broers, hoorde hun verhalen, voelde de liefde van haar familie. Maar ze kon niets terugzeggen.
“Ik lag daar, gevangen in mijn eigen lichaam, terwijl iedereen dacht dat ik weg was,” vertelde ze later. “Maar ik hoorde alles.”
Dat ze desondanks bleef vechten, is een wonder op zich.
