Er wordt vaak gezegd dat liefde bewezen moet worden, maar ook geuit moet worden. En voor sommigen werden die drie woordjes – « Ik hou van je » – nooit door hun ouders uitgesproken. Niet uit gebrek aan genegenheid, nee, maar vaak uit bescheidenheid of onhandigheid. Toch kan dit gebrek aan verbale expressie diepe sporen achterlaten, zonder dat we het ons realiseren. Dus, hoe kan dit ons volwassen leven beïnvloeden?
-
Een wip-wap-zelfvertrouwen
Als je nog nooit « Ik hou van je » hebt gehoord, heb je misschien het gevoel dat je niet « genoeg » bent . Dit gebrek aan emotionele erkenning kan je gevoel van eigenwaarde ondermijnen en het moeilijker maken om persoonlijke groei te bereiken.
-
Moeite met het uiten van emoties
Als woorden van liefde niet gebruikelijk waren in je huis, vind je het misschien moeilijk om je gevoelens vandaag onder woorden te brengen. De emoties zijn er wel , maar het uiten ervan kan vreemd of ongemakkelijk aanvoelen.
-
Een constante behoefte aan validatie
We streven ernaar geliefd, gezien en erkend te worden. De blik van anderen wordt een emotioneel referentiepunt. Een simpele opmerking kan geruststellen… of juist van streek maken. Deze behoefte aan bevestiging kan diepgeworteld raken.
-
Een intense angst voor afwijzing
Wanneer we in onze kindertijd emotionele geruststelling missen, wordt elke volwassen connectie een bron van angst. We zijn bang voor stiltes, afstand en onuitgesproken woorden. Het idee « niet goed genoeg » te zijn, komt terug als een innerlijke echo.
