Ik zette mijn glas langzaam neer en bleef een paar seconden roerloos staan. Mijn gedachten ordenden zich als stukken op een schaakbord – elke beslissing had betekenis. Ik wist dat als ik nu zou spreken, alles zou veranderen. En zo hoorde het ook te zijn.
Doina, die zich er totaal niet van bewust was, vervolgde haar verhaal over de zomervakantie naar het vakantiehuisje in Corbi. « Zoals elk jaar gaan we met het hele gezin een maand lang ontspannen in de natuur, » zei ze met een zelfvoldane glimlach. Voor haar was alles al geregeld.
« Natuurlijk gaan we, » zei Victor, terwijl hij probeerde vastberaden te klinken, hoewel er een zweem van onzekerheid in zijn stem klonk. « In juli. »
Ik antwoordde niet meteen. Ik keek om me heen – hun gezichten, eerst zelfverzekerd, nu een beetje gespannen, op zoek naar bevestiging. Ze voelden allemaal dat er iets veranderd was. Dat ik veranderd was.
« Ja, ik ga, » zei ik kalm maar duidelijk, « maar niet als dienstmeisje. Niet als degene die inpakte, kookte en in de keuken aan het werk was. Ik ga als een gelijkwaardig deel van dit gezin. En als ik iets ga organiseren, doe ik dat samen, niet alleen. »
De kamer werd stil. Victor bleef stil. Doina hief haar hoofd op. Haar ogen vernauwden zich, haar glimlach verdween.
« Elena, je vraagt te veel, » zei ze koud.
« Nee, » zei ik. « Ik vraag maar één ding: respect. Ik wil dat je me behandelt als een mens, niet als een schaduw. Jarenlang heb ik alles gegeven voor dit gezin. Nu geef ik je grenzen. »
