Mijn man zei het al jaren:
« Jij hebt een geheim, en ik wil dat je het me ooit vertelt – in een veld vol bloemen. »
Ik lachte het altijd weg. Het klonk poëtisch. Mysterieus.
Maar ergens maakte het me ook bang.
Alsof hij iets wist… iets dat zelfs ik nog niet helemaal begreep.
We waren tien jaar samen. Hij kende mij als geen ander.
En toch voelde ik me soms doorzien op een manier die niet comfortabel was.
💐 De dag van het veld
Op een lenteochtend zei hij:
« Ik wil je iets tonen. Kom, ik neem je mee. »
We reden een uur lang. Geen woorden. Alleen muziek.
Tot we stopten bij een weide, vol met bloeiende wilde bloemen.
Paars, geel, wit… het rook naar herinneringen.
« Hier, » fluisterde hij.
« Dit is waar jouw geheim woont. »
Ik begreep hem niet.
Tot hij me een doosje gaf. Oud, met lint.
Binnenin zat een foto.
Een foto van mij. Als kind. In exact dit veld.
Naast een vrouw die ik niet herkende.
Tot ik de achterkant las.
« Voor onze kleine Evelien – van mama. 1989. »
🕊️ De waarheid
Ik keek hem aan. Hij slikte.
« Ze heeft je hier ooit gebracht. Maar je bent het vergeten. Trauma wist het uit, zei je pleegmoeder. Ik vond deze foto toen we het huis van je overleden vader leegruimden. »
