« Ze heeft je hier ooit gebracht. Maar je bent het vergeten. Trauma wist het uit, zei je pleegmoeder. Ik vond deze foto toen we het huis van je overleden vader leegruimden. »
Mijn keel sloot zich.
Mijn biologische moeder.
Die ik dacht nooit gekend te hebben.
Die ik verweten had me achter te laten.
Die… me wél had vastgehouden, tussen de bloemen.
Ik begon te huilen.
Niet van verdriet, maar van iets rauwers.
Gemis zonder herinnering. Liefde zonder verhaal.
💬 Mijn man wist het. Hij kende mijn leegte. Hij zag het gat waar ik altijd omheen sprak.
Zijn ‘geheim’ was eigenlijk mijn waarheid.
Vandaag ben ik teruggekeerd naar dat veld.
Zonder hem – hij is een jaar geleden overleden aan kanker.
Maar met de foto.
Met bloemen in mijn hand.
En een brief aan een vrouw die ik me niet herinner,
maar die mij dit moment heeft nagelaten.
🌺 Soms zit het echte geheim niet in wat je hebt weggestopt,
maar in wat een ander stilletjes voor je bewaart…
