Het is niet altijd je hoofd dat als eerste opgeeft.
Soms is het je lichaam dat zenuwachtig wordt voordat jij dat doet en zegt:
« Ik ga hier weg. Je luistert niet als ik fluister, dus ga ik schreeuwen. »
Hoofdpijn?
Je slaat zoveel gedachten op dat zelfs je voorhoofd mentaal overbelast is. Het is als een harde schijf die in een vacuüm ronddraait. Wil je opnieuw opstarten? Begin met het verwijderen van 48 tabbladen uit je hoofd.
Nekklachten?
Je zegt ja terwijl je lichaam nee schreeuwt. Je kijkt alle kanten op, behalve naar jezelf. Het resultaat? Je nek besluit te bevriezen, alsof hij wil zeggen: « Hou op met draaien, je bent al te gespannen. »
Schouderpijn?
Je draagt emotionele bagage met je mee waar niemand om gevraagd heeft. Het probleem is niet dat je sterk bent. Het probleem is dat iedereen denkt dat je onfeilbaar bent. Je lichaam zal gewoon zijn overtollige gewicht kwijtraken.
Rugklachten?
Je staat, maar tegen welke prijs? Boven draag je het onuitgesprokene. Onder je draag je je financiële, familiale, spirituele en mogelijk zelfs astrologische zorgen. Je rug is de vliegdekschip van de emoties die je niet in het water wilt laten belanden.
Ischiaspijn?
Je wilt vooruit, maar je sleept een emotionele kar van 8 ton achter je aan. Elke stap is een herinnering, een stressvolle last, een opgekropte spanning. Je wilt rennen, maar je zenuwen zeggen: « Pas als ik de kofferbak leeg heb. »
Maagpijn?
