Maagpijn?
Je verteert alles. De maaltijden, het ongemak, de passief-agressieve opmerkingen, de zuchten van je vriend(in)… Alleen is je maag geen emotionele vuilnisbelt. Die wil gewoon wat ruimte… en een wapenstilstand.
Leverproblemen?
Je hebt voor de hele wereld geklaagd, maar niet voor jezelf. Je hebt je woede weggestopt met een beleefde glimlach. Je lever daarentegen piekert over dingen die je nooit hebt durven zeggen. Het is geen orgaan; het is een gevoel van verontwaardiging.
Problemen met je longen of borstkas?
Je ademt voor iedereen behalve voor jezelf. Heb je het gevoel dat je stikt? Het zit niet alleen in je hoofd. Het is je borst die zegt: « Ik heb ruimte nodig, ik heb lucht nodig, en het allerbelangrijkste… ik ga goed leven. »
Nierproblemen?
Word je gedreven door angst, heb je moeite met ademhalen en vraag je je af waarom je rugpijn hebt? Je nieren willen geen medaille. Je wilt op vakantie. Zonder stress, paniek of onverwachte psychische spanning.
Kniepijn?
Je weigert te buigen, zelfs niet een beetje. Je staat reflexmatig, uit gewoonte, uit trots. Je knieën proberen je alleen maar te vertellen dat buigen geen schande is – het heet zelfrespect.
Voetproblemen?
Je beweegt vooruit omdat het moet, niet omdat je weet waar je heen gaat. Je zit op de automatische piloot, maar je voeten willen een doel. Rust. En een plan. Of gewoon een pauze om je kompas te resetten.
