Voor Monique betekent dat nu balanceren tussen rust bewaren en haar eigen pad vinden. Ze lijkt vastberaden om het verleden achter zich te laten, zonder ruzie, maar ook zonder haar eigen toekomst op te geven. “Ze wil niet dat haar zoon opgroeit met strijd tussen zijn ouders,” zegt iemand uit haar omgeving. “Maar ze wil ook dat haar eigen leven niet op pauze blijft staan.”
Wat telt écht?
De situatie raakt aan een breder thema: hoe combineer je ouderschap met persoonlijke groei, vooral als de liefde tussen de ouders is geëindigd? Hoe geef je een kind stabiliteit, terwijl je zelf zoekt naar een nieuw begin? En wie bepaalt waar de grenzen liggen?
In het geval van Monique en André blijft veel onduidelijk. Beide hebben ervoor gekozen om niet uitgebreid te reageren op speculaties of geruchten. En misschien is dat ook wel het wijste – want uiteindelijk zijn er maar twee mensen die écht weten hoe het zit: zijzelf.
Tot slot
Wat overblijft is een beeld van een moeder die zich staande probeert te houden in een complex web van emoties, verwachtingen en herinneringen. Een vrouw die jarenlang haar gezin heeft gedragen, en die nu langzaam weer ruimte probeert te maken voor haar eigen geluk. Maar of ze dat mag – zonder voorwaarden, zonder druk – is nog maar de vraag.
De toekomst zal uitwijzen hoe de verhoudingen zich ontwikkelen. Maar als er iets is dat Monique Westenberg inmiddels heeft bewezen, is het wel haar vermogen om waardig en standvastig te blijven – zelfs in het oog van de storm.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
