Als Mira tegenwoordig bij haar vader op bezoek gaat, komt ze vaak terug met verhalen over hun ruzies. Ik luister en knars op mijn tanden, maar diep vanbinnen weet ik dat ik de juiste weg heb gekozen.
Mijn dochter is blij met me. We hebben haar kamer geverfd met neonsterren, een kitten geadopteerd en elke avond lachen we samen en lezen we verhaaltjes voor het slapengaan.
Op een avond, terwijl ze me knuffelde met haar teddybeer in haar armen, vroeg ze me:
“Mam, waarom woont papa niet meer bij ons?”
Ik glimlachte lief naar haar.
“Omdat hij over de insecten heeft gelogen.”
Ze knikte serieus, alsof ze alles begreep.
“Liegen is fout.”
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mam, dat is de vrouw met de insecten.”
“Ja,” antwoordde ik.
Toen omhelsde hij me stevig en fluisterde:
“Ik ben blij dat we geen insecten hebben.”
Ik lachte door mijn tranen heen en knuffelde haar stevig.
“Ik ook, lieverd. Ik ook.”
Op het feest van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mama, dat is de vrouw met de wormen.”
Op het feest van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mama, dat is de vrouw met de wormen.”
Theo en ik waren zeven jaar getrouwd. Ik was vierendertig, werkte thuis als grafisch ontwerper en tot voor kort had ik ons huwelijk perfect, solide en vlekkeloos gevonden. Maar alles veranderde op de avond van het feest dat we gaven voor zijn promotie.
Wij waren “dat” stel. De mensen waar anderen met bewondering naar keken tijdens een etentje met vrienden. Degenen die zelfs hand in hand liepen in de supermarkt terwijl wij salsa uit de schappen haalden, als twee geliefden die net een eerste date achter de rug hadden.
We lachten vaak om dezelfde grappen, maakten elkaars zinnen af en leken nooit zonder gespreksstof te zitten. Zelfs in moeilijke tijden vonden we een evenwicht alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
De enige jaren dat onze relatie stukliep, waren de eerste twee, toen we wanhopig probeerden zwanger te worden. Elke mislukte zwangerschapstest was als een stille golf die me met vreugde optilde. Er waren maanden dat ik me afvroeg of ik de schuld had van deze leegte. Elk doktersbezoek eindigde in een diepe stilte, en ik had alleen negatieve teststrips in mijn handen, terwijl vrienden ons trots echo’s van hun kinderen lieten zien.
Toen ik eindelijk zwanger werd, vond ik het een wonder. En toen Mira geboren werd, viel alles op zijn plaats: zij was de draad die onze losse stukjes aan elkaar naaide. Met haar in mijn armen had ik echt het gevoel dat ik het perfecte leven had.
Mira was toen vier jaar oud: nieuwsgierig, brutaal eerlijk en in staat om iedereen te verrassen met haar openhartigheid. Ze was dol op appelsap zonder stukjes en kondigde altijd luidkeels aan wanneer ze naar het toilet moest, zelfs in de kerk.
In die tijd leken onze levens echt welvarend. Niet alleen hadden we eindelijk onze dochter mogen verwelkomen, ook onze financiën stonden er goed voor. Theo was net partner geworden bij het advocatenkantoor waar hij werkte. Om dat te vieren, gaf het kantoor een uitbundig feest op een elegante locatie in de stad.
De ruimte was rustiek, met zichtbare bakstenen en kerstverlichting die een intieme sfeer creëerden. Mira en ik arriveerden in onze mooiste kleding: zij in een zwierige roze jurk met haarspeldjes in de vorm van een draak, en ik in een eenvoudige blauwe jurk.
Ik twijfelde er niet aan dat mijn dochter zich goed zou gedragen, en ik nam haar zonder aarzelen mee. We brachten de avond door met het zien van complimenten aan Theo: toasts, handdrukken en bewonderende glimlachen. Ik keek met trots hoe hij Mira’s hand vasthield aan de desserttafel.
Zie meer op de volgende pagina.
