Mijn zoon, die niets dan problemen voor ons gezin heeft veroorzaakt, verdween op 20-jarige leeftijd. Drie jaar later kwam hij terug en ik herkende hem nauwelijks.

Verzoening kwam niet van de ene op de andere dag. Daisy en Abby moesten pijnlijke herinneringen en ongenezen wonden verwerken. Maar ze kozen ervoor om zich te concentreren op de toekomst, hun relatie op een solide basis te herbouwen en samen nieuwe herinneringen te creëren.

Abby’s jongere zus, Sarah, speelde een cruciale rol in dit genezingsproces. Haar vreugde en onvoorwaardelijke liefde herinnerden Abby eraan wat hij verloren had en wat hij moest winnen door thuis te komen. Haar aanwezigheid was een bron van motivatie voor hem en moedigde hem aan om een ​​rolmodel voor haar te worden.

Na verloop van tijd vond het gezin een fragiele maar veelbelovende balans. Zondagen die ze samen doorbrachten, werden een traditie, een tijd van delen en verbondenheid die de familiebanden versterkte. Abby bleek in staat tot verandering en werd een steunpilaar voor zijn moeder en zus.