Patricia veranderde in een seconde van hooghartig naar bleek. « Wat betekent dat, Jenny? »
Mam, dat is makkelijk. Jenny riep: « Ik hoorde je aan de telefoon met Donna. » « Je zei dat je een taart niet de show zou laten stelen en grapte dat een onbedoelde elleboogstoot de dag zou redden. »
De tuin was stil genoeg om de mussen te horen zingen. Daniel kneep in mijn hand; de warmte ervan was een troost in dit familiedrama.
Jenny liep de hele tijd vooraan. Ze bestelden twee identieke taarten bij de bakker om Patricia bij de echte taart weg te houden.
De taart die over onze tuin verspreid werd, was een list.
Patricia heeft het nooit betwist.
Ze stormde weg, haar roze T-shirt zat onder de botercrème en cakekruimels, en zei dat ze « verkeerd begrepen » was.
Na het aansnijden van de echte taart onthulden de felblauwe luiers ons geheim. Het is een jongen. Onze jongen.
Geschreeuw en confetti vulden de tuin.
Patricia’s hartverscheurende vertrek werd gevolgd door drie dagen stilte. Geen telefoontjes, geen sms’jes, geen passief-agressieve Facebookberichten. Het was geweldig!
Ze had een excusestaart uit de supermarkt meegenomen en een boeket gemengde bloemen vol verdriet.
Zijn « ik heb erover nagedacht »-toespraak was aarzelend, maar er zat wel iets in.
We gaven haar nog een kans. Nee, niet voor haar, maar voor onze rust.
Zie de rest op de volgende pagina
