In de weken die volgden, begon Eliza haar leven weer op de rails te krijgen. Ze hernieuwde het contact met vrienden die ze tijdens de verloving had verwaarloosd, stak haar energie in haar werk bij het marketingbureau waar ze snel carrière maakte, en sloot zich zelfs aan bij een weekendwandelgroep. Langzaam kwam er weer een lach in haar stem.
Ondertussen worstelde Maria met haar eigen problemen. Karen Carter had geruchten verspreid dat Maria bemoeizuchtig, jaloers en zelfs wraakzuchtig was. Maar in plaats van terug te deinzen, hield Maria haar hoofd koel. Toen ze er in de kerk of op familiebijeenkomsten naar werd gevraagd, antwoordde ze eenvoudig: « Ik heb de waarheid verteld. Ik zal me nooit verontschuldigen voor het beschermen van mijn dochter. »
Zes maanden later deelde Eliza onverwacht nieuws met haar moeder. Ze had iemand nieuws ontmoet: Michael, een vriendelijke, attente leraar die ze via haar wandelgroep had leren kennen. Hij probeerde haar niet te imponeren met dramatische gebaren; in plaats daarvan bood hij kalme consistentie, oprecht respect en de bereidheid om echt te luisteren.
Toen Maria hem voor het eerst ontmoette tijdens het diner, keek ze hem aandachtig aan. Hij lachte oprecht om Eliza’s grappen, vroeg Maria met oprechte interesse naar haar overleden man en bood zelfs aan om te helpen met opruimen.
Toen Eliza hem die avond naar de deur begeleidde, ving Maria een glimp op van de glimlach van haar dochter – niet een glimlach geboren uit verliefdheid, maar uit diepe kalmte en tevredenheid. Voor het eerst sinds die pijnlijke dag maanden geleden voelde Maria de beklemming op haar borst afnemen.
Jaren later, terwijl ze op de eerste rij zat op de bruiloft van Eliza en Michael, omringd door haar dierbaren, dacht Maria terug aan die stille middag in haar keuken. De harde woorden die haar ooit hadden gekwetst, hadden haar dochter uiteindelijk behoed voor een leven vol spijt.
Niet alle stormen brengen verwoesting met zich mee. Sommige maken de weg vrij.
