— Tante, vandaag zag je eruit als een filmheldin. Zo… echt.
Ik glimlachte en hurkte naast hem neer.
— Dank je wel, lieverd. Een echte held is niet iemand die schreeuwt. Het is iemand die niet langer bang is om te spreken wanneer het er echt toe doet.
We deden de deur dicht. Victor zette de vuilnisbak buiten en ik ruimde de lege borden op. Geen woede, geen spanning. Net als een stel dat opnieuw begint. Op gelijke voet.
In de badkamer waste ik de laatste restjes make-up af. Ik keek in de spiegel en zag een andere vrouw. Een vrouw die niets meer hoefde te bewijzen. Die haar leven had heroverd, stap voor stap. En die het nooit meer zou opgeven.
De stadslichten waren zichtbaar vanuit mijn slaapkamerraam. Stil, pulserend, als nieuwe mogelijkheden. De toekomst wachtte. En ik… was er klaar voor.
