Ik keek hem aan. We wisten allebei wel beter…
De avond van het diner waren Dan en ik in onze bed & breakfast, die drie uur verderop lag.
De hele avond bleef ik op mijn telefoon kijken, half verwachtend dat mijn moeder me in paniek zou bellen. Maar er kwam niets.
Pas de volgende ochtend kreeg ik een berichtje van haar: Fijne avond. Bel me als je thuis bent.
De spanning maakte me kapot.
Toen we zondag terugkwamen, belde ik haar.
“En?” vroeg ik zonder inleiding. “Wat is er gebeurd?”
“Nou, het was een behoorlijk interessante avond.”
Volgens mijn moeder begon de avond heel voorspelbaar.
Mijn schoonouders kwamen tot in de puntjes gekleed aan bij het restaurant. Mijn schoonmoeder droeg juwelen waarmee ze een klein land hadden kunnen financieren.
Ze kregen een plekje aan de beste tafel van het huis: een hoekje met uitzicht op zowel de tuin als de pianist.
“Ze hebben alles besteld, schat. Alles.” De stem van mijn moeder klonk verbaasd.
Alleen ter illustratie
Ze hadden voorgerechten die ik niet kon uitspreken, flessen wijn die de ober uit een speciale kist moest halen. Je schoonvader kreeg de wagyu-steak die letterlijk onder de gouden vlokken zat.
“En jij?” vroeg ik, terwijl ik al ineenkromp.
“Oh, ik heb alleen pasta en water gegeten. Ik had niet echt honger.”
Slimme vrouw. Beperk de schade.
“En wat gebeurde er toen?”
Nou, toen de rekening kwam, was het alsof je naar een toneelstuk zat te kijken waarvan iedereen zijn tekst kende. Je schoonmoeder herinnerde zich plotseling dat ze haar tas thuis had laten liggen. Je schoonvader klopte op zijn zakken en deed alsof hij zag dat zijn portemonnee in de auto lag.
“Ik wist het,” kreunde ik.
“Je zwager, Tyler, beweerde dat hij even bij zijn babysitter moest kijken, en zijn vrouw volgde hem. Een voor een verdwenen ze allemaal, waardoor ik daar zat met een rekening van meer dan $ 1500.”
“Mam!” riep ik bijna. “Zeg dat je dat niet betaald hebt!”
“Natuurlijk niet,” zei ze, te kalm. “Ik heb de ober geroepen en een dessert besteld.”
“Jij wat?”
De chocoladesoufflé. En een glas van hun duurste port. De ober keek verward, maar ik glimlachte en zei dat ik nog steeds aan het vieren was.
Ik kon mijn oren niet geloven….
