Geen dienstmeisje hield stand bij de nieuwe vrouw van de miljardair — Totdat een zwarte dienstmeid het onmogelijke deed. ‘Jij onhandige idioot!’ De scherpe knal van een klap echode door de marmeren hal. Maar niemand wist… deze dienstmeid zou het niet alleen volhouden, ze zou ook het lot van de hele miljardairsfamilie veranderen.
« Jij onhandige idioot! »
De scherpe knal van een klap echode door de marmeren hal van het Harrington-landgoed. Emily Parker, een vierentwintigjarige net afgestudeerd aan de verpleegkundeopleiding maar gedwongen tot huishoudelijk werk om haar studieschuld te betalen, stond verstijfd. Haar wang brandde, haar hand trilde rond de zilveren schaal die ze had laten vallen. Kristallen glazen lagen kapot op de vloer, de dure champagne drong in het Perzische tapijt.
Vóór haar stond Victoria Harrington, de nieuwe vrouw van de miljardair. Lang, opvallend, met ijsblond haar in een strakke knot, straalde Victoria een koude schoonheid uit die zelfs de meest ervaren medewerkers kon intimideren. Andrew Harrington was een zestigjarige vastgoedmagnaat die bekendstond om zijn meedogenloze zakenimperium, nog maar zes maanden geleden. Toch had in die korte periode geen enkele huishoudster het langer dan drie weken onder haar dak volgehouden.
Het personeel fluisterde over haar wreedheid. Hoe ze een ander in tranen had weggestuurd omdat hij het eten vijf minuten te laat serveerde. Hoe ze een huishoudster had ontslagen omdat ze een vouw een centimeter verkeerd had gestreken. Sommigen zeiden zelfs dat Andrew geen vaste hulp meer in dienst nam en liever nieuwe huishoudsters via uitzendbureaus liet rouleren, omdat Victoria hen onvermijdelijk zou wegjagen.
Emily wist dit. Ze had de geruchten gehoord. Ze had zelfs de lokale roddelblogs gelezen waarin Victoria ‘de ijskoningin’ werd genoemd. Toch had ze de baan aangenomen omdat ze geen keus had. Tussen haar verpletterende schulden en de medische rekeningen van haar moeder had ze haar salaris nodig.
Victoria’s blauwe ogen glinsterden als staal toen ze dichterbij leunde.
« Jullie leren het nooit. Eén fout en je bent eruit. Zal ik het bureau nu bellen? »
Emily slikte moeizaam. Elk deel van haar wilde terugslaan, om te bewijzen dat ze niet iemand was om over te lopen. Maar ze wist ook dat het verlies van deze baan zou betekenen dat ze de enige reddingslijn die haar familie nog had, zou verliezen. Dus liet ze zich op de grond zakken, haar knieën drukten in het tapijt, en begon met trillende handen de scherven op te rapen.
Een scherpe snede sneed in haar vinger, waardoor een druppel bloed ontstond. Ze deinsde terug, maar bleef stil. Victoria keek toe met een zelfvoldane glimlach, duidelijk tevreden met wat ze als onderwerping zag. Maar op dat moment realiseerden ze zich geen van beiden iets belangrijks: Emily zou de eerste meid zijn die niet alleen Victoria Harringtons wreedheid zou verdragen, maar uiteindelijk ook de macht binnen het huishouden van de Harringtons op een manier zou verschuiven zoals niemand ooit eerder had gedaan.
De grote marmeren hal was stil, op het zachte geklingel van glas dat werd verzameld na. Maar onder die stilte vormde zich stilletjes een storm – een storm die Emily’s kracht, Victoria’s arrogantie en Andrew Harringtons loyaliteit op de proef zou stellen.
Vanaf die dag werd Emily constant in de gaten gehouden. Victoria bestierde het huishouden als een schaakspel en verplaatste het personeel alsof het wegwerpspullen waren. Maar in tegenstelling tot de anderen, brak Emily niet.
Elke ochtend stond ze voor zonsopgang op. Ze poetste messing armaturen tot ze glansden, maakte kroonluchters stap voor stap schoon en zorgde ervoor dat de was op tijd draaide. Ze klaagde nooit – zelfs niet toen Victoria opzettelijk onredelijke verwachtingen stelde. Emily ging elke uitdaging aan met stille vastberadenheid.
« Emily, » snauwde Victoria tijdens het ontbijt. « Deze koffie is lauw. Zet nog een pot. »
Vijf minuten later: « Te heet. Begrijp je wel wat evenwicht is? »
